Μες την κοιλάδα των "Τεμπών"

¨Δώσε μου ένα δρόμο ανοιχτό, να απλώσω τη ζωή μου» έλεγε ένα παλαιό τραγούδι. Κι η ζωή μας δρόμος είναι. Κι ότι κάνουμε δρόμοι που διαβαίνουμε είναι. Και μπορεί να αγκομαχά η μηχανή, μπορεί να μη δουλεύει ο κλιματισμός στο όχημά μας, μπορεί να είναι μεγάλο το φορτίο που αναλάβαμε να κουβαλήσουμε, αλλά συνειδητά, προχωράμε.
Ένας δρόμος, είτε είναι Λεωφόρος είτε χωματόδρομος, έχει τα «Τέμπη» του. Ομορφιά από τη μια, επικινδυνότητα από την άλλη.
Και εκεί που νιώθεις ότι όλα πάνε καλά, ότι ανοιχτός είναι ο δρόμος, εκεί που με τους συνταξιδιώτες σου, νιώθεις πως αξίζει αυτό που κάνεις πως θα φθάσεις στο σκοπό σου, εκεί πέφτει ο βράχος . . .
Σου κλείνει το δρόμο, τέλος σου λέει. Τίποτα. Παρακαμπτήριοι και ταλαιπωρία. Αποπροσανατολισμός
Εμείς γι αλλού κινήσομε γι αλλού κι αλλού ο «παραλογισμός» μας, μας πάει . . .
Και τι κάνουμε σ αυτή την περίπτωση ; Προσπαθούμε να βγάλουμε το εμπόδιο απ το δρόμο μας. Άλλος σπρώχνοντας, άλλος με σφυρί και καλέμι, άλλος με μοχλό. Βέβαια, το πρέπον είναι, ευγενικά, διακόσιες φορές, να ζητήσεις από το βράχο να σταματήσει να εμποδίζει την πορεία της ομάδας . Αλλά τι να καταλάβει ένας άκαμπτος βράχος . . .